DEDE

El ele yürüyorduk, hayatımın sonuna kadar bu kadar güvenebileceğim bir el daha bulamayacağımı o gün bilmiyordum. Evden çok erken çıkmıştık, yavaş yavaş yürüyorduk.- Neden evden bu kadar erken çıktık?- Geç kalıp koşturacağımıza, erken gidip orada beklememizin bir zararı olmaz.Ders bir...Hiç sevmedim ben o okulu, hiç gitmek istemedim. Tıpkı okula başlamadığım günlerdeki gibi her gün onun yanında, güvende olmak istedim. Her istediğim olsun, el bebek gül bebek bakılayım, en çok ben sevileyim... Ama artık seçeneğim yoktu, oraya gitmek zorundaydım. Okula giderken sanki çok mutluymuşum gibi davranmaya ve onu üzmemeye gayret ettim küçük aklımla. Bana öğrettiği şeylerden biri de okulun önemiydi. O okuyamamıştı. Köy okulunda ilk okula kadar yırtık lastikleriyle gidip gelmişti. Çok enteresandır ki öyle bi matematik zekası vardı ki insanın nefesini keserdi. O küçücük köyden bir şekilde çıkmış, taaa Almanyalara kadar gitmiş, orada dil ve meslek öğrenmiş, sonra geri gelmiş burada kendi işini kurmuştu. Hayatımda gördüğüm en disiplinli ve saygılı insandı. Onunla tam 13 yaşıma kadar aynı yatakta yatmama rağmen her sabah takım elbisesi ve sinek kaydı tıraşıyla karşılardı beni. Ben onu hiç bir şeye, herhangi bir şeye ihtiyacı varken görmedim...Okula girdik. Pür neşe etrafta hoplamaya başladım. Okulumu gezdiriyordum ona. " Bak burası arka bahçe, bak burda yemeklerimizi yiyoruz, bak burası tiyatro salonumuz..." Sıra sınıfıma gelmişti. Sınıfa girdik, herkes annesi ve babasıyla vakit geçiriyordu. Benim hayatım O'ydu... Annem, babam hepsi O'ydu...Sırama gittik beraber oturduk. Bana okulun önemini anlatıyordu hala. Okumazsam cahil olacağımı, hayatta tek başıma hiç bir şeyi beceremeyeceğimi, bir meslek sahibi olup kendi ayaklarım üstünde duramayacağımı...Yedi yaşımdaydım ve tek olmak istediğim yer onun kucağıydı. Zil çaldı, hayatımda duyduğum en kötü melodi..." Benim artık gitmem lazım " dedi. Gözlerim dolmuştu, içimde fırtınanın dik alası kopuyor ama ağzımdan tek kelime çıkamıyordu. Ayağa kalktı; " Öğretmenini üzme dersini iyi çalış " dedi. Arkasından bakarken birden ayağa fırladım ve koşup eline yapışıp ağlayarak bağırmaya başladım; " N'olur beni burda bırakma, beraber eve gidelim, cahil olmak istiyorum ben... ". Gözlerine baktım, dolmuştu. " Burda kalman lazım kızım, hadi beni üzme " dedi. Arkasından baktım, burnunu çekerek gitti. Orda kaldım mecburen ama hep nefret ettim o kuldan, beni sevdiklerimden ayırdığı için. Aradan 25 yıl geçti, o okulun koridorlarından nasıl nefret ettiysem, bin katı kadar o hastane koridorlarından nefret ettim. Ben seni pijamanla ve sakallı ilk o hastanede gördüm. Nefesim kesildi ağlamaktan, " Ağlama kızım ben iyiyim dedin " sonra yine o koridorlarda kayboldun, gittin. Bir gün sonra tam 2 sene olacak. Yine senin robdöşambrınla uyuyacağım. Sen yokken çok şey değişti ama inan acın hiç değişmedi, değişmeyecek. Keşke hiç büyümeseydim, hep o okula gitmeye razıydım, yeter ki sen elimden tutsaydın, seni çok özlüyorum. Sana bir şarkı yazdım, gittiğinin ertesi günü, oraya gelince söyleyeceğim, seni seviyorum...