Farkındayım...

Yedi sene sonra daha da pekişen bir arkadaşlık buldum. Kendimi fark etmeye başladığım anda yeniden, gerçekliğin içinde kayboluyorum. Başımı kaldırıp bakıyorum; evet bu benim ama bu kimin gerçekliği diyorum. İki dünyayı bir türlü iç içe geçiremiyorum. O an bi "neyse" geçiyor içimden. Yine de insani duyguların tümünden vazgeçemiyorum. Belki de gerçekliğe anlık geri dönüş nedenim bu duygular. Bu duyguların hiçbiri olmasa salt kendi dünyamda yaşamam mümkün olur mu acaba? Şu an bilemiyorum. Bilinmeli mi? Ondan da korkuyorum. İşte bu korku mesela, bir an geri döndürüyor. Bir gecede kendimi nasılda unuttuğumu hatırlıyorum bunca zaman sonra. Bebeklerin o kendine has, hayatın sırrını çözmüş bakışları yerleşiyor gözlerime. Hani bebekken her şeyi bilirmiş insan, hayatın sırrını bile, büyüdükçe unutur, hayatın içine karışırmış. İşte hayattan sıyrıldığım o an farkına varıyorum o dünyanın yeniden. Acayip... İlk defa gittiğim bir yerin çok tanıdık gelmesi bundan mı acaba? Ben bu kadar çok şeyin farkına varırken, sanki insanlar da benim gidip geldiğimi fark ediyorlar. Yoksa algıların ayarıyla mı oynadık ne :)

İhaneti hissetmek kehanete delalet

İsteyene sonsuz adalet

İstemeyene tekerleksiz bisiklet

Yaptığım en acayip hareket

Nefesimi tutmaktı

Girdiğim dehlizlere

Uzun izler bıraktım

Dumanı tüttü adımlarımın

Ben farkına varmadım

Gel zaman dedim gitti zaman gelmedi

Beni en çok sevdiğimin gidişi mahvetti

Şimdi düşündüm bi an

Yok düşünemedim aklım başımdan gitti