Bazıları yakında olsun istiyor insan, gittikleri kabul olunmuyor akılca... Ne kadar uzak olurlarsa o kadar değil, daha çok özleniyorlar. Aklın labirentlerinde her kapı onlara çıkıyor, ne yenir ne içilirse hep onların tadı kalıyor dudaklarda. Beraber edilen sohbetlerin, göz yaşlarının yerini tutmuyor diğerleri. Öyle dostluklar geçiyor ki insanın hayatından bazen, arkasından ağlayası geliyor içinin. Bazı şeyler sadece o giden dostlara anlatılabiliyor, başkası anlamıyor nedense. Sen bunca değer verirken paylaşılana o birden gidiveriyor ya, işte o an neler neler gidiyor onunla beraber ama o bilmiyor. İçime fazla gelen bir gurur taşıyorum, biliyorum bir çok insan da benim gibi ama benimki biraz ağır gelmeye başladı bu aralar. Yapılanları, yaşananları unutmak, güzel zamanları unutmaktan daha kolay olmalı aslında. Tam şu anda hepimiz bir anlığına durup gururumuzdan vazgeçsek ve arkamızda bıraktıklarımıza yüzümüzü dönsek neler olurdu acaba demekten kendimi alamıyorum. Elbette" hiç bir şey eskisi gibi olmaz" sesleri yankılanıyor kulaklarda ilk anın heyecanı geçtikten sonra ama "neden olmasın" da bir seçenek. Velhasıl halen içiliyor o rakılar, halen o sohbetler sürüyor ama bir yerlerde eksik kalıyor bazı cümleler, gerisi gelmiyor aynı şekilde, bilin ki eski dostlar içilenin bir yudumu mutlaka sizin için içiliyor, şerefinize...
